Deze wil ik graag wat bespreken over de schilderkunst.
maar eerst even een flashback naar 3D-ruimtelijk vormgeging, aangezien ik toch de serie (ietwat afgeraffeld) heb afgemaakt.met als nieuwkomer, een oude, doorleefde, rimpelige vent. die waarschijnlijk lollies uitdeeld aan kinderen mits ze in zijn busje springen.



Hij past niet echt bij de compositie, maar op zich is het wel een grappig beeldje op zichzelf.
vind ik.
en het boeit me niet veel wat jij vind.
IN IEDER GEVAL.
Deze week kwam mijn grote held Bart (de schilderleraar) met een niet zo geniale uitspatting.
hij heeft besloten ons achter de olieverf te zetten. simpel na een geslaagde ochtend vol animatie, zei ik stoned van tevredenheid dat ik er wel voor in was. waarom zou ik dat niet zijn? een nieuwe schildertechniek, een compleet nieuw palet waarmee ik misschien technieken kon leren waarmee ik ook met acryl uit de voeten kon.
wat ik NIET wist, is dat ik weer van voren af aan moest beginnen.
dat vond ik niet fijn om te ontdekken.
Schilderen met olieverf betekend dat de verf niet droogt, mits je het 2 dagen laat staan. ook is de structuur wat anders, wat viezer (niet de viesheid die ik zelf beaam, maar de Veegige vies, I.P.V de Vlezige vies), en ook veel ..... viezer. het is gewoon vies spul.
waar acryl uit de pot stroomt als mooie rood/wit/blauwige fluoride tandpasta, die je daarna met een vluchtige zwiep op je tanden kwakt, heeft olieverf meer de essentie van de bruine paradontax, die opschept over zijn plantaardige basis, en waar je de korreltjes zand ziet zitten (en als je het eenmaal durft om op je tanden te zetten, word je meteen begroet met een zurige bittere smaak. want NATUURLIJK valt het direct na aanzet op je tong. en daar betaal je ook nog MEER voor dan normale tandpasta. €4,50!)
het is dus flink wennen. maar als je de zurige smaak gewend bent, dan is het nog goed voor je tanden ook. dus even doorbijten.
ik zal daarom even mijn "landschappen"(vage en schrale krassen opgevuld met tranen, olie, en kleurstof.) tentoonstellen van deze week.

Dit, was mijn eerste landschap met olieverf. ik ben vergeten of hij nu onderstebovenstaat of niet.
het was een zonsondergang in het koude barre zevenhoven.
NU, is het een "uitstekend experiment tussen verschillende contrasten en een uitprobeersel van scherpte-diepte in een landschapcompositie".
ik denk niet dat ze het geloofden.
NATUURLIJK hadden al mijn klasgenoten geen probleem met de verandering die olieverf teweegbracht. en maakte al snel spectaculair werk.
Dus, gefrustreerd gingen we verder met het volgende landschap.
Toen bart elfrink even kwam kijken.
Ik zij: Bart! mijn licht in de duisternis! er moet toch wel een manier zijn! waarom snap ik het niet!
en ik sperde oren, bart nam een diepe adem, en zij:


"Probeer in de verf te werken".
volgens mij wist hij niks te verzinnen, want hier heb ik natuurlijk niks aan.
als de grote bart elfrink zelfs geen openbaring kan aanrichten, dan ben ik gedoemd om te mislukken.
dus met flinke tegenzin heb ik nog 2 anderen schilderingen gemaakt in olieverf.








een vieze waterval.











een speeltuin. nog niet af.
ik probeer hier meer emotie in te gooien, vandaar de stervende kinderen.


klote-olieverf.